EsKiSehir

Ankara'dan YHT ile 1,5 saat sürdü Eskisehir. (YHT: yüksek hızlı tren) Sincan'ı geçtikten sonra 250 km/sa hızla yol aldık. Sabah 7 de başlayan yolculuğumuz gece 12 de Ankara'da sona erdi. Komşular ve babamın iş arkadaşlarının bulunduğu bir geziye ilk defa katılıyordum. Trene binerken ilk kez karşılaştığım bir teyze "ton ton! seni kaçıncı sınıftasın?" diye bir soruyla dişlerini göstererek gülümsedi. Şimdi buna nasıl cevap vereyim. Önce "ton ton sensin" mi desem yoksa kaçıncı sınıf olayına mı girerek mi bozsam diye düşündüm. Tabi ben büyük bir olgunlukla "üniversiteli bitireli 3 sene oluyor" dediğimde de epey şaşırdı. Gezi boyunca da bir daha muhatap olmasak buna benzer başka muhabbetler yaşadım.
Eskişehir adı gibi eski olmadığını ve görmeye değer pek çok yeri olduğunu bu gezide öğrendim. Şehrin ortasından Porsuk Çayı geçiyor. Belediye bunu çok iyi kullanmış. Renk renk köprüler geçirmiş üzerinden. Gondolla da geziliyor bu nehirde. Bir de şehrin pek çok yerine parklar ve heykeller yaptırmış. Bizi önce şehrin ikinci büyük parkı olan Kentparka götürdü gezi otobüsü. Burada Türkiye'nin ilk yapay plajını yapmışlar. Kahvaltımızı bu parkta yaptıktan en büyük park olan Bilim, Sanat ve Kültür Parkına gittik. Bu parkta yapılan en ilginç şey 17.yy da Amerika'ya giden ilk gemi Mayflower'ın bir benzeri. Yapay bir gölün üzerinde. Bu gölün etrafını dolaştığımız tren ise 1970'lerde işçileri taşıyormuş ama şimdi yenilenmiş şehirde pek çok şeyin yenilendiği gibi. Daha sonra gittiğimiz Odunpazarı evleri de restore edilmiş ve Safranbolu'dakilere benzer evler ortaya çıkmış. Bu tarihi diyebileceğim dar sokaklardan yürüyerek Kurşunlu Külliyesi'ne ulaştık. Külliye de en iyi şekilde değerlendirilmiş. Geleneksel sanatları ve Eskişehir'e has lületaşı işlemeciliği burada yapılıyor. Restore edilen bir konakta öğle yemeğini yedik.
Başımıza güneş geçmesin diye şapkayla dolaşırken burada şehir manzarasını izlemek için gittiğimiz Şelale Park'ta yağmurun altında kalıyoruz. Bu sırada annemle babam Sarar fabrikasına gittiler. Yağmur bittikten sonra Porsuk Çayı'nda tekne turu yaptık. Daha sonra Haller Gençlik Merkezi denilen yerde kimileri alışveriş yaptı, kimileri dinlendi. Ardından TEI fabrikasını gezdikten sonra ayaklarım şişmeye başlamıştı artık. Birsen'de akşam yemeği yiyince midem de şişti. Eskişehir'de Çibörek meşhurmuş. Onun da tadına baktık ama açıkcası pek hoşlanmadım. İşte böylece bir gün içine çok şey sığdırdık. tüm bu yorgunluğuna rağmen gezmeyi seviyorum...

taziye

ne konuşulur bilmem, ne diyebilirim ki? evet, biz de çok üzüldük vefat haberini duyunca. sümeyye'nin ne hissettiğini nasıl anlayabilirsin ki? oturup dinledim. ona teselli vermek yerine ondan ibret aldım. Allah kimsenin başına vermesin, zor bir imtihan. tek kurabildiğim cümle: dünyada rahat yok. şehid abi de hep bunu dermiş, sanki gitme vakti geldiğini de hissetmiş anlattığına göre. 32 yılını hizmet yolunda geçirmiş zat-ı muhterem. gaye, o yolda olmakmış hakeza. çok metanetli gördüm arkadaşımı. Rabbim sabrını artırsın.

bir Cuma günü

her yolculuk sonrası bir şeyler yazasım gelir. Demek ki yazabilmek için bazen yolculuk yapmam gerekiyor.Small Tits Virgin Pussy Barely Legal Nubiles Kacey 18 Young Porn

"Ankara Terminaline gelmiş bulunmaktayız. Hava sıcaklığı sekiz derece." Saat akşamın sekizi. Anonsu duyunca son beş sayfası kalmış olan elimdeki kitabı metroda bitirmek üzere çantama koyuyorum. yazarı Mustafa Kutlu, adı Huzursuz Bacak. yaşanmış ve yaşanma ihtimali yüksek olayları konu alan içimizden bir hikaye. bir akademisyen gözüyle istanbul. 163 sayfalık kitabı beş saatte bitirememin nedeni, yorulunca takıldıgım film: güneşi gördüm. çocukların en küçük kardeşleri Serhatı yıkamak için çamaşır makinesine attıkları sahneden sonra midem bulandığı için kapatıyorum bu filmi. bu arada 2,5 senedir otobüslerde gelişen teknolojiyi adım adım izlediğimi farkettim. 2,5 senede kendimde gelişen ne oldu acaba? ilim ve istanbul: benim için ayrılmaz ikili haline geldi. öğleyin Üsküdar'da bir terastan istanbulu izlerken bunu düşünüyordum. Saat 12:30 idi ezanlar yükselirken. karşımda deniz ve çiseleyen yağmur. sağımda Mihrimah, solumda Valide Sultan. müezzinleri paslaşıyor adeta. ve her köşede yükselen minareden ayrı bir sada yankılanıyor. Üsküdar'ın bu manevi havasını seviyorum. Cuma saatini kuşbakışı izliyorum. Selimağa Camiinin dış kapısı önüne kilimler seriliyor. esnaf, polis, işçi herbiri kilimin bir köşesine duruyor. camiiler yavaş yavaş doluyor, caddedeki erkek nüfusu azalıyor ve sanki başı örtülü insan sayısı artmış gibi görünüyor. önce bir koşturmaca hakim, sonra bir an sukunete bürünüyor ortalık. Ramazan'daki iftar saati gibi. o sükunet anında tüm mevcudat kulluğunu hatıra getiriyor. işte o icabet vaktinde içimden geçen dua: bu şehre, bu memlekete, bu dünyaya hizmet eden biri olabilmek. tersine bir sıralamada mümkün. o esnada Selimağa'nın önüne park etmiş bir ambulans gözüme ilişiyor. hastası yok belli ki şöförü namaz için inmiş. cemaat dağılınca o da hareket ediyor. hava yeniden soğuyor, içeri geçiyorum. sabah iyiydi oysa. İstanbul'un havasına ve kızına güvenilmezmiş demişti bir arkadaş. havasına güvenilmediği tecrübeyle sabit. kızına neden güvenilmezmiş merak ettim doğrusu. her neyse İstanbul'u ve bendeki anılarını seviyorum. Valide Sultan karşımda. her seyahat öncesi olduğu gibi yine uğruyorum bu sefer öğle namazı için. ilk defa evi özlemeden gidiyorum sanırım. çünkü tam bir hafta önce aynı yolların aksi istikamette üzerinden geçmekteydim. kapıyı ufaklık açıyor şaşkın bir halde. beni beklemiyormuş. sana çikolata getirdim diyorum. burun kıvırıp bilgisayarın başına dönüyor. üstüne üstlük üç günlüğüne evin nüfusunu artıracağım için şikayet ediyor...

... demek istiyorum

sakarya

camili iki 1649 diye bir adres var zihnimde. dün akşam 5'te Adapazarı otobüsüne biniyorum Harem'den. yaklaşık iki saat sonra otogardayım. adresi sorup bir servise biniyorum. yaklaşık yarım saat sonra numaralardan müteşekkil bir mahalledeyim. geceyi burada geçiriyorum. bu evler depremden sonra inşa edilmiş. sakin, küçük bir şehir Adapazarı. buna rağmen ulaşım pahalıymış. otobüsten İlahiyat Fakültesi yakınlarında iniyoruz. asistanlık sınavına ilk girişim olacak. neden girdiğimi, gerçekten bu mesleği isteyip istemediğimi dahi sorgulamadan. benim dışımda iki kişi daha var. daha önce iki defa mülakata girmişler fakat ilk defa yazılı sistemiyle karşılaşıyorlar. yazılı hiç alışkın olmadığımız cinsten. üç sayfa tercüme ve iki tane bilgi ve yorum sorusu. gerçi harun hocanın sınavları da bundan aşağı değildi. 4-5 saat sınavda kalıyoruz. sanki bir yandan sabrımız ölçülüyor. saat 5'te Harem otobüsüne binerek beraber dönüyoruz. önceleri hak eden kazansın diyordum, şimdiyse kime nasipse kazansın diyorum. kazanmamış olmak başarısızlığı göstermezmiş. hiç değilse sınavın korkulacak birşey olmadığını öğrendim ;)

.düşledim.

yeni eğitim öğretim yılına başlıyoruz. yeni yepyeni bir dönem. yeni genelde iyidir. heyecanlıyım ve okulu seviyorum. derslerin başladığına benim kadar sevinen nadir insan var gibi geliyor.

tatil biter ve ankaradan çıkış. ankara ve hatıralar. giderek soğuyorum bu şehirden.üç hafta boyunca evimden dışarı hiç çıkmadım neredeyse. Ürdünden gelen arkadaşımı bile bir minnet borcu olarak gezdirmek bana büyük bir yüktü. kapattım kapılarımı, kimseyi göresim gelmedi. evde daha çok kendi dünyamda yaşıyorum. kendimi düşlüyorum.

artık rüya görebiliyorum. hem de çok fazla. hepsi birbirinden garip. uyanıkken bile görüyorum. dalıp gidiyorum düşler alemine. dakikalarca çıkmadığım oluyor. bazen farklı imajlar çıkıyor karşıma, bazen farklı dillerden kelimeler kayıyor önüme kuyruklu yıldız gibi. izlediğim filmler, okuduğum kitaplar, dinlediğim kayıtlar, insanlar ve düşlerim. hepsi rastgele içimden geçiyor.

düş aleminin hakikaten var olabileceğine inanmazdım eskiden. beni hariçteki alemden koparan deruni bir alem bu. zihnimin üretimi ve sürprizlerle dolu.

-hayrola betül, durgunsun bugün?

-evet işte ... (hergün öyleydim aslında)

çok konuşan insanlara dayanamıyorum. kes sesini hatta kapa çeneni diye bağırmak geçiyor içimden. akıl ve dil bağlantılıdır. fakat konuşulanlar akıl kaynaklı değil. sürekli insanlar hakkında konuşan insanlar beni çıldırtıyor. yine de susuyor ve dinliyormuş gibi yapıyorum. başkalarının hayatları beni hiç ilgilendirmiyor. benim hayatımla da kimse ilgilenmesin. bana kim olduğumu kimse sormasın. Tegan Brady Sunny Leone Teen BFF My Ebony GF 18 X Girls

okudukça uzaklaşıyorum onların dünyasından. sadece düşünen kimselerin düşüncelerini dinlemek istiyorum. işte bu yüzden okulu seviyorum.

şafak bitti

Ürdün'e gittiğimden beri izlenimlerimi yazmak istememe rağmen bir türlü yazma isteği ve fırsatı bulamamıştım. ve bugun Türkiye'ye döndük. Amman'a o kadar alışmıştım ki İstanbul gözümde farklı bir şehir gibi göründü. hemen Amman'ın farklılıklarını konuşmaya başladık. İstanbul rengarenk, Amman tek renkti. evler beyazdı, dağlar kahverengi. bir de yol kenarlarında zeytin ağaçları. grupta en zor ayrılan ve gelişimize en az sevinen bendim. her ne kadar her gittiğim yere kolayca alışıversem de ayrılıklar zor geliyor. özleyeceğim Ürdün günlerini.